سوره «یس» سی و ششمین سوره قرآن مجید است؛ سوره?ای مکی که با حروف پررمز و راز یس آغاز می?شود.
به عقیده بعضی مفسران، در اینجا روی سخن با پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم است و خداوند آن وجود گرانمایه را با این نام پراسرار مخاطب می?سازد که «هان ای پیامبر! به قرآن حکمت آموز سوگند که تو از جمله پیامبرانی. ...»
پنجاه و نهمین سوره?ای که بر قلب نازنین مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم نازل شده، به نامه?ای«قلب قرآن » یا «ریحانه القرآن » هم مشهور است. شمار آیات و واژه?های آن 727 واژه و سه هزار و 555 است.
امام صادق علیه السلام درباره اش فرموده?اند:
«ان لکل شیء قلبا و قلب القرآن یس، فمن قرا یس فی نهاره قبل ان یمسی کان فی نهاره من المحفوظین و المرزوقین و...».
«برای هر پدیده?ای قلب و دلی است و قلب قرآن، سوره یس است؛ هرکس آن را در روز بخواند، در هر روزی که آن را خوانده، از گرفتاری?ها مصون و محفوظ است و پر رزق و روزی خواهد ماند و هر کس آن را در شب و پیش از خفتن بخواند، خدا هزار فرشته را بر او می?گمارد تا او را از شرارت و وسوسه هر شیطان رانده شده و هر آفتی حراست کنند». به این ترتیب باید اعتراف کرد که شاید کمتر سوره?ای در قرآن مجید دارای این همه فضیلت باشد.
این سوره بیان اصول سه?گانه دین است؛ از مساله نبوت شروع کرده، حال مردم را در قبول و رد دعوت انبیا بیان می?کند.
بعد از آن منتقل می?شود به مساله توحید و آیاتی چند از نشانه?های وحدانیت خدا را برمی?شمارد؛ سپس به مساله معاد می?پردازد و زنده? شدن مردم را در قیامت برای گرفتن جزا و جداسازی مجرمان از متقین یادآوری می?کند.
در آخر دوباره به همان مطلبی که آغاز کرده، باز می?گردد، خلاص?های از اصول سه? گانه را بیان و بر آنها استدلال کرده و سوره را ختم می?کند. پس این سوره شأنی عظیم دارد چون هم بیانگر اصول سه? گانه است و هم شاخه?هایی که از آن اصول منشعب می?شوند.