یک زن سکوت کرده است، سنگین ولی زنانه

چون حس پرتغالی یک لمس جاودانه

او با زنان دیگر یک فرق کوچکی داشت

افتاده از تب عشق در بستر عاشقانه

او کوچه های شب را با اضطراب بوسید

مثل خودم بغل کرد او را چه دخترانه

این شعر دست او نیست بی اختیار آمد

چون طفل ناگزیری در بطن مادرانه

با درد هر سکوتش او زخم تازه ای یافت

زخمی بدون مرهم در ضرب تازیانه

در بیت بیت شعرش، سقط جنین عشق است

او عشق تازه می خواست از مادر زمانه

وقتی که آسمان هم مهتاب را نیاورد

او خواست تا خدایی سازد درین ترانه

او هم خدای خود را چون من به قصه ها برد

حالا سکوت مبهم،...او...زن...عاجزانه

امشب شب غریبی ست، آن زن...سکوت...گریه

این شعر هم شبیه یک حس کودکانه