روزها می گذشت و گنجشک به گوشه ای پناه برده بود .

و با خدایش هیچ نجوایی نداشت . 

فرشتگان ، سراغش را می گرفتند .

و خدا هر بار به فرشتگان اینگونه می گفت :

می آید ، من تنها شنونده ای هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی هستم که دردهایش را در خود نگه می دارد .

و سرانجام گنجشک روی شاخه ای بر بلندای درختی نشست .

فرشتگان ، چشم به او دوختند .

گنجشک هیچ نگفت و خدا به او گفت :

« با من بگو از آنچه باعث سنگینی سینه ی توست » .

گنجشک گفت : لانه ی کوچکی داشتم ، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی کسی ام ، تو همان را هم از من گرفتی!!! این طوفان بی موقع چه بود؟

چه می خواستی؟

این خانه ی محقر من کجای دنیا را گرفته بود؟

و سنگینی بغضی ، راه را بر کلامش بست .

سکوتی در عرش ، طنین انداز شد .

فرشتگان ، همه سر به زیر انداختند .

و خدا به او گفت :

ماری در راه لانه ات بود . خواب بودی . باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند .

آنگاه تو از کمین مار پرگشودی .

گنجشک ، خیره در خدایی خدا مانده بود .

خداوند گفت :

و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام برخاستی!!!

اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود .

ناگاه چیزی در درونش فرو ریخت .

های های گریه هایش ، ملکوت خدا را پر کرده بود .

و با خود زمزمه می کرد که :

خدایا من در کلبه ی فقیرانه خود چیزی دارم

که مرا بس است .

وقتی من چون تو خدایی دارم ... .